صبای پدر

بعضی وقتها با وجودی که برات خیلی سخته ولی مجبور به سکوت میشی چونکه هنوز صبا نیاز به پدرداره و مادر صبا نیز یاور میخواد برای مراقبت از پاره تنش…………………………………… درسته که مجبور به …. ولی مطمئن باشید دست از پیگیری مسائل پرونده صبا بر نمیدارم تا زمانی که نفس میکشم وحقیقت مشخص گرددو…………………………………….

…. یادتان می آید برای تامین هزینه های صبا به همه جا مراجعه نمودم برای کمک. ولی جواب چی بود؟؟ و در آخر……..مجبور به فروش یکی از کلیه هایت میشی و بعد…………..و آخر و عاقبتت میشود……

آگر واقعا هنوز وجدان بیداری هست بیاید تا بگویم در آخر چه تهمتهائی میشنوی و به چه چیز محکوم میگردی وقتی به دنبال حقایق در روند درمان فرزندت هستی؟؟؟!!!

وجدان بیداری بیاید تا به او بگویم ……

وجدان بیداری بیاید تا به او مدارک …..

خبرگزاری دانشجویان ایران –

فارس گزارش از خبرنگار ایسنا / علی محمد پشوتن

صبا تمام بهانه زندگی مان است، هر روز و شب نفس با نفس او در کنار بسترش، خدا را نزدیک و نزدیک‌تر حس کرده‌ام، با هر ضربان نبضی که زیر انگشتانم، حس بودن، حس حیات را از قلب پاره تنم به من انتقال می‌دهد و با هر ضربان دنیایی حرف را برایم بازگو می‌کند. به گزارش خبرنگار ایسنا از شیراز، این بخشی از صحبت های پدر و مادر صبا است، دختری که در فاصله‌ای کوتاه، از حیاتی طبیعی به مرحله‌ای سخت از زندگی پا گذاشت تا آزمایش سخت خانواده‌اش آغاز شود، آزمایشی برای خدایی شدن. زیبا‌ست، با آن چشم‌هایی که دیگر فروغی ندارد، لبخندهای کودکانه زیباترش هم می‌کند، چه سخت است برای مادری که دیروز در لباس مدرسه شانه بر موهای دلبندش می‌زد و امروز بر تخت بیماری، موهایش را گیس می‌کند. مادر صبا، دختر نباتی، می‌گوید: آرزوها داشتیم برای تنها فرزندمان، حالا دخترکان را که می‌بینم، وقتی از مدرسه باز می‌گردند یا به مدرسه می‌روند، دلم می‌گیرد و به خدا پناه می‌برم، به دعا، به نیایش، به نماز و نگاهش می‌کنم و از خود می‌پرسم، به چه گناهی!! او می‌گوید: اگر بیمار نشده بود، حالا باید قبولی کلاس دوم دبستان را برایش جشن می‌گرفتیم باید صدای زیبایش را وقتی گنجشکک اشی مشی می‌خواند در میان دیوارهای خانه می‌شنیدیم، اما امروز صدای دیوانه کننده مکش دستگاه ساکشن و صدای ریز تنفس‌های خش‌دارش را می‌شنویم. می‌گوید: دوسال است آرزوی شنیدن کلمه مادر را از زبان دخترکم دارم، دو سال است چشم به چشمان بی‌فروغش می‌دوزم و از خدا می‌پرسم، فقط جای دختر من در میان این جهان به این بزرگی کم بود،‌او جایی را تنگ کرده بود؟ و باز به‌خودم نهیب می‌زنم که ناشکر نباش، لااقل حالا هست، دستانش را حس می‌کنی، وگرمای تنش را، تر و خشکش می‌کنی، گمان کن نوزاد است، بی‌پناه و نیازمند به پرستاری تو. به گزارش خبرنگار ایسنا، وقتی نامه دوستش را می‌خوانم، سخت می‌شود نگه‌داشتن اشک‌ها، وقتی مادرش را نگاه می‌کنم که چه صبور کنارش می‌نشیند و آرام به او می‌رسد، دلتنگ حقوق کودکان،‌ حقوق بیماران، حقوق بشر می‌شوم. پدر صبا می‌گوید: به همه جا رفته‌ام، وزرای بهداشت و رفاه، معاونانشان، رئیس دانشگاه پزشکی شیراز و رئیس بیمارستان نمازی، سازمان نظام پزشکی و … اما هیچ کس نمی‌شنود، همه به‌ظاهر هم‌دردی می‌کنند، اما در عمل، هیچ، دریغ از یک عذرخواهی. می‌گوید: مگر می‌شود، کودک من تا ساعت شش صبح که مادرش کنارش بود، آرام به حرف‌های او گوش می‌داد اما بعد از آنکه گاز زیر تراکش تعویض شد ناآرام می‌شود و بعد هم مادرش را به دلیل اعتراض از اتاق مراقبت‌های ویژه بیرون می‌کنند و ساعتی بعد هم، جسم ناتوان دخترم را که اینگونه معصوم بی‌پناه نیازمند دست لطف دیگران شده است، به‌ما تحویل دادند، واگذارشان به خدایی که همه چیز را می‌داند. پدر صبا در حالیکه دستش را روی پهلوی چپش گذاشته می‌گوید: ادامه مطلب »

صبا بابایی -عزیز دلم – تمام زندگیمان ببین عزیزم ما داریم تمام تلاشمان را می کنیم تا توخوب شوی ..عزیز دلم آخه تو تمام امیدمانی … ما به عشق تو زندگی می کنیم …منو مادرت نفس فقط بخاطر تو می کشیم… نمی دونی بابابی جون وقتی بوت می کنم چه حس و حالی پیدا میکنم …می خواهم که دنیا نباشد و توباشی… تمام هستیم  فدای تو.. من حاظرم برای بودن تو برای خوب شدن توحتی جونم رو هم بدم تو برام امید بودی و هستی … تو برایم نویدزندگی بودی وهستی …الان که دارم این سطرها را می نویسم خدا شاهد می گیرم که جز فکر خوب شدن تو هیچ چیزی در مخیله و ذهنم نیست… بابای وقتی برات صحبت می کنیم وتو جوابمان را با حرکات چشم میدی نمی دونی چه حالی می شیم… بابابی وضعیت جوری شده که خیلی ها بریدن ولی بخدا ما هنوز امیدواریم … امید به خوب شدن تو …امید به دوباره صحبت کردن تو… زندگی ما – هستی ما – امید ما صبای ما

امروز(۲۷/۳/۱۳۸۹) جوابیه ای از طرف دانشگاه علوم پزشکی شیراز برای خبرگزاری ایلنا فرستاده شده و بنده را متهم به جلب افکار عمومی نموه اند که بنده نیز جوابیه ای را برای این خبر گزاری ارسال نمودم و در خواست نمودم عین جوابیه اینجانب و عکس صبا را بعد از ایست قلبی در آی سی یو برای قضاوت توسط افکار عمومی و همو طنان عزیز  در سایت این خبر گزاری قراردهند   

توضیح دانشگاه علوم پزشکی شیراز در مورد یک گزارش

مدیر روابط‌عمومی دانشگاه علوم‌پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی‏ استان فارس در مورد گزارش «فقط پنج دقیقه غفلت «صبا» را خاموش کرد» که در تاریخ ۹خردادماه سال جاری منتشر شده بود، توضیحی را ارسال کرده است.

ایلنا: مدیر روابط‌عمومی دانشگاه علوم‌پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی‏ استان فارس در مورد گزارش «فقط پنج دقیقه غفلت «صبا» را خاموش کرد» که در تاریخ ۹خردادماه سال جاری منتشر شده بود، توضیحی ارسال کرده که در زیر می‌آید‏.
لازم به توضیح است که، خبرگزاری ایلنا‏ نام بیمارستان محل درمان این کودک را از گزارش حذف کرده بود، اما مدیر روابط‌عمومی در توضیحات خود نام بیمارستان را اعلام کرده، این خبرگزاری هم متن ارسالی را بدون تغییر،منتشر می‌کند:
با توجه به درج مطلبی تحت عنوان «تنها پنج دقیقه غفلت صبا را خاموش کرد» در آن رسانه مطالب زیر به استحضار می‌رساند خواهشمند است طبق قانون نسبت به درج جوابیه اقلام فرمائید.
همان‌گونه که قبلا نیز به مطالب مشابه مندرج در برخی سایت‌ها و وبلاگ‌ها پاسخ داده شده بیمار «صبا فروزنده» در تاریخ ۱۲/۱۱/۸۶ به دلیل ابتلاء به تومور بدخیم مغزی در بیمارستان‌ نمازی شیراز بستری شده و مورد درمان و عمل جراحی قرار گرفته است و با توجه به چسبندگی تومور به ساقه مغز امکان جداسازی و برداشتن کامل تومور به دلیل خطرات جانی امکان‌پذیر نبوده است و پس از آن نیز بیمار تحت درمان‌های شیمی درمانی و اشعه درمانی قرار گرفته است. وی مجددا در چندین نوبت با توجه به اختلال در عملکرد مغزی در بیمارستان یاد شده بستری و مورد مداوا قرار گرفته و در تاریخ ۲۰/۴/۸۷ نیز در زمان بستری در بخش در ساعت ۷:۳۵ دقیقه دچار کاهش ضربات قلب شده که بلافاصله اقدامات لازم و فوری توسط پرستاران مربوطه و پزشکان صورت گرفته و با تعویض لوله راه هوائی برای اطمینان از عدم وجود ترشحات، سطح هوشیاری بیمار حدود ساعت ۱۰ صبح افزایش یافته است. بر اساس گزارش پزشکان و پرستاران شاغل در بخش و بررسی پرونده موجود هیچ‌گونه کوتاهی در این زمینه صورت نگرفته است لکن والدین ایشان بر اساس احساسات عاطفی و به منظور جلب توجه افکار عمومی و برخورداری از مساعدت‌های مالی مردم خیراندیش و نوع دوست کشورمان و سازمان‌های ذی‌ربط اقدام به انتشار مطالب غیرواقع و برداشت‌های شخصی خود از این جریان نموده‌اند که با شکایت پدر وی پرونده ایشان در سازمان نظام پزشکی، پزشکی قانونی و سایر مراجع ذی‌صلاح مطرح شده و کلیه مراجع اعلام نموده‌اند که در روند درمان و بستری بودن بیمار هیچ‌گونه کوتاهی و اشکال از طرف بیمارستان و پزشکان و کارکنان مربوطه اثبات نشده است با توجه به اینکه بیماری وی از نوع تومور بدخیم مغزی می‌باشد به مرور زمان و با پیشرفت بیماری یکسری عوارض و اختلال در عملکرد اندام‌ها و دستگاه‌های مختلف بدن اتفاق خواهد افتاد. پیگیری‌های مکرر پدر نامبرده و مراجعه ایشان به افراد، گروه‌ها و ادارات و سازمان‌های مختلف و انتشار مطلب توسط وی و برخی سایت‌ها و خبرگزاری‌ها باعث پیگیری مجدد و درخواست کمیسیون پزشکی قانونی تهران بر اساس تقاضای شخصی وی شده است که باز این درخواست کمیسیون پزشکی از بیمارستان را به غلط دلیلی بر قانونی بودن گفته‌ها و مدارک خود دانسته است.
یادآوری این نکته ضروی به نظر می‌رسد که داشتن فرزندی در این وضعیت فشار مضاعفی را از نظر عاطفی و مالی بر خانواده تحمیل می‌کند و کمک‌های مردمی و انسان‌دوستانه مردهمی بر این زخم خواهد بود.
امید است آن خبرگزاری محترم با توجه به رسالت رسانه‌ای و به منظور تنویر افکار عمومی و پرهیز از هر گونه اقدامی که منجر به دلسردی خدمتگزاران نظام سلامت و پزشکان و پرستاران سخت‌کوش کشورمان گردد نسبت به اطلاع‌رسانی و رفع شبهات موجود اقدام نماید.
پایان پیام         جوابیه اینجانب به توضیح این دانشگاه

مطلب مهم اینکه صبا در مورخ ۸/۱۱/۱۳۸۶ ساعت ۱۱ صبح در بیمارستان نمازی بستری گردید نه ۱۲/۱۱/۱۳۸۶ صبا در فردای ایست قلبی افزایش هوشیاری داشت نه در روز ایست قلبی …مدیر محترم روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شیراز آیا تا به حال دیده بودید که مریضی آن هم کودک در کمتر از ۳۰ روز در آی سی یو بزرگسالان دچار زخم بستر و له کردگی شدید در ناحیه رانها شود ؟؟؟ولی صبای ما اینچنین شده بود و آثار آن را هنوز بر بدن دارد !!!!!!آیا شما را در جریان گذاشته اند که قبل از وقوع این مسائل در ابتدای خرداد ۱۳۸۷ روزی که داشتند دستگاه سی تی اسکن جدید را کار میگذاشتند یکی از رزیدنتهای محترمتان در حضور چند تن از اعضا فامیل به من گفت واقع بین باشم و بیایم رضایتی بدهم تا صبا (به صرف داشتن توموری که طبق مدارک دیگر رشدی نداشته) تحت اختیار علم قرار گیرد تا بر رویش کار و تحقیق شود آیا این است اخلاق پزشکی؟؟؟؟؟؟حتما تلفنهای که از سوی برخی نیز بما بواسطه شکایت شد و عنوان میکردن چرا شکایت نموده اید را منکر میشوند خوب اگر چنین شد پرینت تلفن منزلم را بگیرید و دلیل تماسها را بعد از گذشت چند ماه از ترخیص فرزندم از بیمارستان را توسط آن اشخاص تماس گیرنده مشخص نمائید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟آیا این اتفاق اگر برای عزیزان خودتان نیز بوجود آمده بود باز هم اینچنین جوابیه میدادید واگذار آنان که جو سازی میکنند و مسببان این اتفاق که برای کودکمان افتاده با خداوندزیرا که خاطره ودرد زخمهای که بر پیکر فرزندمان و خانواده ما وارد شده هیچ گاه از ذهنمان پاک نمی شود ……امان از آه مظلوم شما خود نیز خانواده دارید

۳۰/۵/۱۳۸۹  به نقل از خبرگزاری ایسنا: پدرم را سالم تحویل دادیم، یک تن نحیف و نذار تحویلمان دادند خبرگزاری ایسنا:بلایی که اسارت بر سرحاجی نیاورد، بیمارستان آورد  آرام و صبور مقابلم می‌نشینند و شمرده اتفاقاتی که هر آدم استواری را خموده می‌کند، بازگو می‌کنند، اتفاقاتی که ظرف قریب به چهل شبانه‌روز ماندن اجباری در بزرگ‌ترین و مجهزترین بیمارستان دولتی جنوب کشور برسرشان آورد تا امروز فریاد بای ذنب را در لابه‌لای کلامشان فریاد می‌زند. به گزارش خبرنگار ایسنا از شیراز، این‌بار هم حکایت دردهای یک بیمار است، دردهایی که نبود، اما آمد، دردهایی که نمی‌توان به پای تقدیر گذاشت و صبوری کرد بر آنها، که اجر دارد صبر، دردهایی که می‌شد نباشد، دردهایی که دل را ریش می‌کند، نه از بودنشان، از آنان‌که درد را هبه کردند و زیر بار نمی‌روند، دردهای جسم را می‌توان به‌صبر از سر گذراند و پای امتحان خدا نوشتشان اما درد بزرگ بی‌مسوولیتی را چه کنیم. مریم کوثری به اسم پدرش که می‌رسد، با افتخار می‌گوید، از دوران اسارتش، از ده سالی که او کودکی بود و صبوری‌ها را مادرش کرد، از روزهای بعد اسارت و دردهایی که اسارت همراه پدرش کرد، از استواری مردی که در راه دفاع از این آب و خاک از همه‌چیزش گذشت و خم نشد، اسارت و همه سختی‌های اسارت نتوانست بشکندش، اسم حاج جواد برایش سراسر افتخار است و عزت. اما از تمام آن استواری و عزت، از آن قامت رعنایی که یادآور روزهای سخت دفاع مقدس بود و پر از ردهای باقی‌مانده از شکنجه‌هایی که بعثیون برای شکستن مقاومت دلیرانه‌اش بر جسم و جان او جا گذاشته بودند، امروز یک تن نحیف بر تخت بیمارستان مانده،‌ تنی که دیگر حتی مریمش را هم نمی‌شناسد تا به سلامش لبخند بزند و به بالیدنش شادمان شود. به گزارش‌ایسنا، عصر پنجشنبه پذیرای دختر و داماد حاج جواد کوثری بودیم تا از پدرشان بگویند، از آنکه همه عزتشان است، بگویند شاید اتفاقی خوب رقم بخورد و دیگر هیچ مریمی شاهد آن نباشد. مریم گفت: سال‌ها بود که پدرم از یک درد رنج می‌برد، دردی که پزشکان تشخیص نمی‌دادند و در نهایت یک‌نفر درد را شناخت، فهمیدیم که به لیست بیماری‌های پدر باید دیسک تورانیک را هم باید اضافه کنیم، دیسک یکی ازمهره‌های کمر در ناحیه مقابل قفسه سینه و به تشخیص پزشک پدر تنها باید صبوری می‌کرد اما بعد از سال‌ها، اردیبهشت ماه امسال دیگر زندگی سراسر رنج شده بود برای پدر. فرزند جواد کوثری ادامه داد: به پزشکش که مراجعه کردیم در‌خواست MRI اورژانسی کرد و ما شهر را زیرو رو کردیم تا آزمایش را انجام دادیم و جواب را آوردیم، تشخیص عمل سریع دیسک بود، یک بیماری نادر که مشابه آن در کشور بسیار کم است، هراس به‌دلمان افتاد، خواهش کردیم که در یک بیمارستان خصوصی کار عمل جراحی پیگیری شود اما به اصرار پزشک نمازی را به عنوان بیمارستان انتخاب کردیم حال آنکه دلمان راضی نبود اما دکتر تضمین داد که اتفاقی نخواهد افتاد. به‌گزارش ایسنا، مریم گفت: بعد از تلاش بسیار نوبتی برای ششم تیرماه گرفتیم و سر موعد به بیمارستان مراجعه کردیم تا مقدمات عمل را آماده کنیم اما شب قبل از عمل به ما اعلام کردند که چون خواهر رئیس بیمارستان یک عمل اورژانسی دارد، جراحی پدرم یک‌هفته با تاخیر انجام می‌شود، مانده بودیم که آن‌همه اصرار و این تاخیر در یک منطق نمی‌گنجید اما با تلخی پزشک و دیگران روبرو شدیم، تلخی‌هایی که هضم آن راحت نبود. او اضافه کرد: به تشخیص پزشک پدر یک‌هفته را در بیمارستان ماند، یک‌هفته‌ای که شد نه روز(۹ روز) و شب عمل متوجه شدیم که قند خون پدر ۵۰۰ است، حال آنکه پرستاران سرم قندی نمکی به او تزریق می‌کردند، علت را جویا شدیم گفتند جز این سرم دیگری در بیمارستان نیست!!! خودمان سرم نمکی تهیه و با مراقبت از پدرم قند خون او را تا ۱۹۰ کاهش دادیم تا آماده عمل شد. مریم به سختی آب دهانش را فرو می‌دهد، انگار روزهای سخت تیرماه مقابل دیده‌اش قطار شده باشد، بغضش را فرو خورد و گفت: پدر را تا استیشن اتاق عمل همراهی کردم، روز ۱۵ تیرماه بود ساعت ۷ صبح که پدرم را به اتاق عمل بردند اما دکتر ساعت ۱۰ و ۱۵ دقیقه آمد و ما همچنان در اضطراب ماندیم پشت در تا ساعت ۲ که پزشک جراح از اتاق بیرون آمد و اظهار کرد عمل راحت‌تر از آنچه گمان می‌کرده انجام شده و ما شکر کردیم اما خبری از پدر نبود، ریکاوری می‌گفت هنوز در اتاق عمل است و اتاق عمل می‌گفت به ریکاوری منتقل شده تا اینکه ساعت از چهار گذشته بود که متوجه شدیم او را مستقیم به آی سی یو منتقل کرده‌اند، اتفاقی که نادر بود!! دختر حاج جواد سخت‌تر از قبل حرفش را ادامه می‌دهد: انتظار برای به‌هوش آمدن پدر طولانی شد و تمام وجودمان را نگرانی گرفته بود، بلاخره بعد از چهار ساعت یکی از رزیدنت‌ها خبر داد که پدر خونریزی کرده و باید دوباره به اتاق عمل برود، این‌بار تا استیشن اتاق عمل همراه پدر رفتم و هرچه کردند از آنجا خارج نشدم تا از حرف‌ها سردربیاورم و سردرآوردم، فهمیدم که پدر در حین انتقال به اتاق عمل یک‌بار ارست قلبی تنفسی داده. مریم که خودش پرستاری خوانده و بهتر از خیلی‌ها وضعیت پدرش را می‌داند، گفت: سرم پر شده بود از علامت سووال، تا ۷ و نیم شب عمل به‌طول انجامید و دوباره موقع انتقال پدر به آی سی یو، ارست قلبی تنفسی رخ داد، پدر را برگرداندند و سراسیمه به سی‌تی اسکن بردند و در نهایت به ما گفتند دچار خونریزی منتشره عروقی بدون علت شده است و پزشکش مدعی بود که پدر بیماری خونی داشته، هموفیل بوده، حال آنکه قبل از عمل ظرف مدتی که پدر در بیمارستان بود صدتا آزمایش کرده بودند، مگر امکان داشت که نفهمند بیمار هموفیل است؟؟ او گفت: قبول نکردیم چون پدر به‌صورت مرتب خون اهدا می‌کرد، کارت خون داشت و هموفیلی هم یک‌بیماری مزمن است و یکباره ایجاد نمی‌شود، اما آنها دنبال این بودند که علت خونریزی را به پدرم ربط دهند و خود را مبرا کنند، بعد فهمیدم که حتی دوبار ارست قلبی تنفسی را هم در پروند قید نکرده‌اند، به‌هر حال خوشحال بودیم چون پزشکان گفته بودند هیپواکسی (مرگ مغزی) اتفاق نیفتاده و کلیه و قلب و مغز سالم است و بعد از چند روز بیمارمان به منزل برمی‌گردد اما این یک خیال بود،‌ یک خیال. مریم گفت: چند روز دیگر گذشت، حالا به بیست و یکمین روز از تیرماه رسیده بودیم و پدر هنوز به‌هوش نیامده بود، دکتر جراح پدر هم دیگر نیامد، همان‌که تضمین داده بود، حتی تلفن‌ها را هم جواب نمی‌داد، بعد از یک‌هفته به‌اصرار سی‌تی اسکن کردیم و متوجه شدیم که پدر دچار هیپوکسی منتشره روی مغز شده است اتفاقی که ساقه مغز را هم درگیر کرده بود، سردرگم بودیم، کسی جوابمان را نمی‌داد، تلخی و بی‌ادبی می‌دیدیم، سوالمان را دخالت در امور پزشکی تلقی می‌کردند و به قهر جوابمان را نمی‌دادند. او ادامه داد: سه‌هفته گذشت و حال پدر هر روز بدتر می‌شد، او را تراکستومی کردند و راهی به نای گشودند تا دستگاه تنفس به او متصل کنند، حالا پدر نازنینم دیگر نفس هم نمی‌توانست بکشد و متوجه شدیم که در میان داروها به او آنتی‌بیوتیک‌های قوی هم می‌دهند، علت را نمی‌گفتند، داشتیم دیوانه می‌شدیم اما جوابگویی نبود، سطح هوشیاری به ۵ رسیده و تب امان پدرم را بریده بود، تاب نیاوردیم، مراقبت در آی سی یو را خودمان به‌عهده گرفتیم تا سطح هوشیاری به هفت رسید اما تب قطع نمی‌شد، هیچ پزشک متخصصی او را ویزیت نمی‌کرد، به مدیر بیمارستان گفتیم، حراست را با خبر کردیم، به بازرس ویژه خبر دادیم، اما هیچ بازخوردی نداشت. مریم گفت: یک روز متوجه وخامت در تنفس پدر شدم اما هرچه می‌گفتم نه پرستار و نه پزشک رزیدنت جراحی قبول نمی‌کردند، اصرار کردم تا اینکه رزیدنت همانجا روی تخت آی سی یو، تراکت را تعویض کرد، کاری که از نظر پزشکی اشتباه بود، بعد هم اعتراف کرد که در حین انجام این کار غیر علمی و خطرناک پدر دوباره ارست داده اما نجات پیدا کرده است. او گفت: آدم‌های خوب در بیمارستان نمازی کم نیستند اما متاسفانه کمبود نیرو، فقدان توجه کافی، نبود پزشک متخصص و پاسخگو نبودن افراد، نبود امکانات اولیه مانند گاز استریل! استفاده از همراهان بیمار برای انتقال نمونه‌های آزمایشگاهی و اشتباهاتی که در زدن برچسب بر روی نمونه‌ها انجام می‌شود، دست به دست هم داده و جان بیماران را با مخاطره جدی روبرو کرده است. این پرستار گفت: من به واسطه تحصیلاتم اطلاعاتی در مورد پزشکی و مراقبت از بیمار و شرایط مختلف دارم، آنانکه هیچ اطلاعات تخصصی از مسایل پزشکی ندارند با چه وضعی روبرو خواهند بود؟ چرا هرچه فریاد می‌زنی و التماس می‌کنی یک رزیدنت متخصص ریه، متخصص عفونی برای ویزیت بیماری که در آی سی یو یعنی در بخش مراقبت ویژه بستری است مراجعه نمی‌کند. وی با ابراز تاسف از اینکه پدرش در بیمارستان به مننژیت مبتلا شده بود، گفت: برای تشخیص علت تب دو بار آب کمر پدرم را در آن شرایط گرفتند و وقتی می‌خواستند برای سومین بار اینکار را انجام دهند مانع شدیم، اگرچه مدام متهم به دخالت در امور پزشکی می‌شدیم اما در نهایت در تصمیمی که شاید اگر زودتر گرفته بودیم بهتر هم بود، پدرم را با بدبختی و مرارت از نمازی مرخص کرده و به بیمارستان شیراز منتقل کردیم. او در حالی که مدعی بود امروز مراقبت‌ خوبی از پدرش در بیمارستان شیراز به‌عمل می‌آید، گفت: پرستاران می‌گفتند تلفنی با پزشکان متخصص مشورت کرده و دارو برای پدرم تجویز می‌کنند، مگر می‌شود بدون معاینه بیمار و آشنایی با وضعیت او دارو داد؟ مریم آرام‌تر و شمرده‌تر گفت: حالا دیگر امیدی به بهبودی پدرم ندارم، اما برای آنکه فرد دیگری دچار این وضعیت نشود می‌خواهم از مسوولان سووال کنم چرا باید یک بیمار جراحی دیسک کمر خونریزی بدهد و پزشک جراح علت را نفهمد؟ چرا در بخش مراقب ویژه وضعیت علائم حیاتی بیمار دچار اختلال می‌شود و پرستاران بعد از ساعتی متوجه می‌شوند، در بخشی که باید هر پنج دقیقه وضعیت بیمار بررسی شود، چرا باید یک بیمار دوبار ارست بدهد؟ چرا به‌درستی در مورد مشکل بیمار با همراهان او صحبت نمی‌کنند، چرا واقعیت‌ها پنهان می‌شود؟ چرا پزشک و تیم پزشکی و پرستاری مسوولیت گریز هستند و می‌خواهند علت کاهلی خود را به دیگران ربط دهند؟ این پرستار شاغل در یکی از دوایر دولتی گفت: می‌دانم که به‌دلیل نادر بودن بیماری پدرم پزشک جراح اصرار داشت او را در بیمارستان نمازی جراحی کند تا دانشجویانش آموزش ببینند، ایرادی هم نمی‌گیرم اما چرا با ما روراست نبودند، چرا زمانی که در اتاق عمل پدرم خونریزی داد، بعد از انتقال به آی‌سی یو به پرستاران اعلام نشد تا مراقب باشند؟ چرا بهداشت آی‌سی یو جدی گرفته نمی‌شود تا بیمار آنجا دچار یک عفونت بیمارستانی بشود؟ چرا مدیر بیمارستان بی‌تفاوت است و حرف مراجعین را نمی‌پذیرد؟ او در حالی از خواب‌آلودگی پرسنل شیفت شب بخش‌هایی مانند آی سی‌یو می‌گفت، در حالی با ناراحتی از وضعیت بد بهداشت آن بخش یاد می‌کرد، در حالی به‌یاد می‌آورد که سرصدا در این بخش آنقدر بود که حتی اگر آلارم‌ها سایلنت نبودند، کسی صدای بوق دستگاه‌ها را نمی‌شنید، در حالی عکس‌های پدرش را قبل و بعد از عمل نشان می‌داد و آفت‌ها و تاول‌هایی که روی صورت و درون دهان پدرش را له کرده بودند تشریح می‌کرد از غریبی بیماران در بیمارستان نمازی می‌گفت، که صدها سووال تخصصی بی‌جواب داشت، سووالاتی که بارها از مسوولان پرسیده بود و به دخالت در امور پزشکی متهم شده بود. مریم کوثری می‌گفت: اصرارم برای گفتن این دردها برای آرامش خودم نیست، برای این است که بیمار دیگری قربانی نشود، برای آنکه مسوولان شهامت اعتراف به مشکلات را داشته باشند، پزشک جراح پدرم اعتراف کند که علت خونریزی قطع شدن رگ او در حین عمل بوده، علت هیپواکسی مغز درست رسیدگی نکردن و وضعیت اسف‌بار بهداشت بخش بوده، بی‌تفاوتی برخی از پرسنل نسبت به سوگندی که در پایان تحصیلات خورده‌اند بوده است؟ او می‌گفت: نمی‌دانم چرا باید نوبت پدر من به خواهر رئیس بیمارستان داده شود، مگر او تافته‌ای جدا بافته بود که بدون نوبت باید در بیمارستانی دولتی جراحی می‌شد؟ نمی‌دانم چرا پزشک جراح که دستور انتقال مستقیم پدرم را از اتاق عمل به آی سی یو داده، احساس می‌کند دیگران نمی‌دانند علت این تصمیم همان خونریزی هنگام جراحی بوده و بس؟ چرا پزشک جراحی که به ما تضمین داد پدرم مشکلی نخواهد داشت و گفته بود عملش ساده‌تر از آنچه فکر می‌کرد بود، بعد از بروز این مشکلات دیگر خودش را از ما پنهان کرد و هیچ مسوولیتی را به‌دوش نگرفت؟ و……. مریم با زبان روزه گفت: قسم به این وقت عزیز که این حق را که گرفتنی است تا زمان احقاق آن دنبال می‌کنم، چرا که آنچه بعثی‌ها نتوانستند در ده سال اسارت بر سر پدرم بیاورند، بیمارستان نمازی به‌واسطه سیستم بیمارش ظرف چهل روز آورد…     ۸۹۵-۱۰۱۱۴-۵ کد خبر

 دوستان عزیز مدت مدیدی می باشد صبا تحت فرا درمانی قرار داردوپیشرفتهای خوبی نیزبه لطف خداوند داشته وبرای بار ۱۸نیز عمل تعویض تراکستومی داشته زیرا تراکستومی دچار عفونت گردیده بودودربرابر آنتی بیوتیک هم عفونت مقاوم شده بود  صبا هریکروز درمیان  ۱ ساعت فیزیوتراپی می شود وکفش مدرجی نیز برایش ساخته شده که پایش جهت برگشت به حالت اولیه در آن قرار میگیرد و به خیلی از حرکات از قبیل دردو صحبتهایی که برایش انجام می دهیم واکنش نشان می دهدمرتب برایش توسط مادرش کتاب داستان خوانده می شود و آهنگهایی راکه دوست داشت برایش می گذاریم و هر زمانی که می شودبا او صحبت میکنیم و از خاطرات خوب گذشته برایش تعریف می کنیم ودر مقابل نیزاو چشمهایش رامی بندد ولبخندمی زنداز نظر پیگیری شکایت ازتیم درمان  پرونده صبا به پزشکی قانونی تهران امور کمیسیونها ارسال شده وآنان نیز از بیمارستان  مربوطه درخواست ارسال اصل پرونده پزشکی صبارا جهت بررسی نموده اندواز طرف مجلس نیز توسط آقای دکتر نظر ی مهر نامه هایی به ریاست جمهوری.. سازمان نظام پزشکی فرستاده شده ودرخواست بررسی موضوع را داشته که از طرف ریاست جمهوری نیز قول بررسی داده اندوسازمان نظام پزشکی نیز طی نامه ای از سازمان نظام پزشکی درخواست بررسی مجدد پرونده را داشته وخودم نیز بدلیل اینکه دچار مشکلات عدیده مالی جهت هزینه های صبا شده بودیم مجبور به اهدا کلیه به شخصی بنام آقای سعیدی که دارای ۲ فرزند  می باشد در تهران شدم وعمل فوق درمورخ ۱۳۸۹/۲/۲۳ در بیمارستان لبافی نژاد انجام شد ودر حال گذرندن دوران بعد از عمل می باشم .